ΜΙΚΡΟ ΓΡΑΜΜΑ

 

       ( Στούς άπανταχού ξενητεμένους Τσινζινιώτες, σ' όσους

       κράτησαν τήν καρδιά τους παιδική, πιασμένοι άπό τή ρίζα

       τους καί δέν άλλοτριώθηκαν ).

 

΄Αδέρφια σείς άητόπουλα, σκόρπια στήν ξενητειά,

σέ πολιτείες μακρυνές, μέ φάμπρικες κί άτσάλι,

μέ τό λαχανιασμένο κόσμο τους, μιά θάλασσα πλατειά,

άμούστακα τότε παιδιά, μέ γκρίζο τώρα τό κεφάλι.

 

Γράμμα σάς στέλνω' ταχυδρόμος ή καρδιά.

" Υγείαν έχομεν και δι' υμάς έπιθυμούμεν το αυτό ".

Τελειώνουν τα σχολειά, χαρούμενα πια τα παιδιά,

'τοιμάζονται γιά Τσίντζινα, "Μεταξωτού", "Ψητό".

 

Τώρα πια δεν γκρεμίζουνε φωλιές αγριοχελιδονιών

κει στ' Αγιαννιού τ' αποσκιερά τα λεπιδάτα βράχια.

Αρηέψανε--πόση ερημιά--οι φωνές των αηδονιών.

Δασώσανε, πυκνώσανε, γύρω τα καταρράχια.

 

Η ολόμαυρη κιθάρα μου κοιμάται σε μιάν άκρη.

Κόπηκε το τραγούδι μας "γωνία της Μαρίνας".

Στου Χάρου το πελεκητό, περίσεψε το δάκρυ.

Οι φίλοι τώρα δω και κει. Πολλοι "εις τας Ανθήνας".

 

Λοιπόν, αδέρφια μου, κοντολογίς "ταύτα και μένω",

"ενταύθα", πέτρα ριζιμιά, στητός ακόμα,

να λέω το "καλώς ώρισες" και να προσμένω,

το γυρισμό σας κάποτε, δω στο γενέθλιο χώμα.

 

από τις "ΡΙΖΙΜΙΕΣ ΠΕΤΡΕΣ"

 

                           Γιάννη Ανδριτσάκη (Μοτίβου)

 

 

Tsintzina - Home