|
«φορτώστε» «Φορτώστε», ώς μιά φορά κι έναν καιρό. 'Ωρα νά ξεκινήσωμε. Τα στεριοπάτητα μουλάρια μασώντας το κριθάρι τους, αδημονούν θαρρώ, γιά τό ταξίδι μας αυτό, πάνω στά ιδια άχνάρια.
Ντέ, ντέ! Εμπρός, τί τ' άστρι ανέβηκε ψηλά, μας περιμένει ή «Πλαγιά»—που νάεισαι τώρα μωρ' Μαριά. «Σάμπως νά λάσκαρε ή τριχιά, δέστη καλά», γιατ' είναι κακοτράχαλη κι άστήθι ανηφοριά.
Ντίν, ντίν, ντίν, ντάν! «Σαρανταβέργινο κλουβί», τραγουδά το αγωγιάτη μέ βασιλικό στ' αυτί δπως και τότε πουλί γλυκό είν' ή καρδιά και κελαϊδεί, στά Τσίντζινα νά φτάσωμε. Ψυχή μου άχ και πότε!
«Βρε Παναγιώτα τά παιδιά». «Καλά πάμε Κωστή». Στά «Ρόγγια» πιά ξεβγήκαμε, σάν ν άλλαξε τ αγέρι. 'Οπου και νάν ή πέρδικα, σέ λίγο θ ακουστή και ξεδιακρίνω στην αυγή της Μάνας τό τσεμπέρι.
Χωρίζουν άλλοι «άπ'τήν Καρυά» κΐάλλοι «άπ τ Άγριάνου», κατά τά γούστα. Νά τ αδέρφι τό βουνό και ή κορφή του «Μεγαναηλιά», κεΊ πάνου. Ντέ, ντέ, ντέ, ντέ! Γιά τ ανηφόρι τό στερνό.
Κουράγιο κι ό ανήφορος, κατήφορο θά φέρη. Μέ στέγες όλοπόρφυρες, τά Τσίντζινα, τραγούδι τών νερών. Τά φυλλοκάρδια μας χοροπηδούν, ζαρκάδια μέσ στη φτέρη. Θέ μου και νά ξαναγευώμασταν τό μέλι κείνων τών καιρών!
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ Στήν άσφαλτο ξεβγήκε αθώο σκαντζοχοιράκι γιά νά περάση αντίπερα σε κάποιο αμπέλι, αργά, σεμνά, έτσι ώς γίνεται ή αγουρίδα μέλι. Γλυκεία ή νύχτα, ανάλαφρο φυσά αεράκι.
Μά δέν έπέρασε. Τροχός το σύνθλιψε σε μια γωνία κι απόμεινε σκόρπιος σωρός, αίμα κι αγκάθι, αιμα όλοπόρφυρο σαν τη ντροπή πού έχάθη. Θέ μου ττώς βιάζεται ή καταναλωτική μας κοινωνία!
ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΓΧΑΖΕΙ Πράο, γλυκό, γκρίζο του Φθινοπώρου φως, σεμνό παιχνίδι πού τις πέτρες ημερώνει, οι λογισμοί μου άνθούν κυκλάμινα, καθώς μοιάζει ή ψυχή μ ερημωμένο αλώνι.
Νούφαρο κίτρινο βαρεία ή καρδιά λιμνάζει και γύρω οι μνήμες πεθαμένες ανεμώνες, ενώ απόμακρη μιά 'Ανοιξη καγχάζει, πού τά Φθινόπωρα, ώϊμέ, πνίγουν Χειμώνες.
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ '40 Συναχτήτε φίλοι δπως τότε, πού μας «έσκιαζε φοβέρα», φίλοι της γενιάς μου μέ την πληγωμένη εφηβεία, δπως τότε πούχε γίνει νύχτα κάθε μας ήμερα και οΐ τάφοι πλήθαιναν και γίνονταν μνημεία.
Συναχτήτε φίλοι δπως τότε, πού το φως μας κλέβαν κι έπεφταν κομμένα δέντρα, σέ μια χιονισμένη γη, παλληκάρια ήλιανθοί, πού εκεί ψηλά παλέβαν. Γιά τη μνήμη τους πού εύωδιάζει, μιας στιγμής σιγή!
ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΡΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Κρατώντας των γνωστών φωνών σας άπσήχους ελάχιστη μου προσφορά, χαρίζω λίγους στίχους. Σέ σας, π' άκούωντας συχνά σατραπικά τά «δώσ μου», ανθρώπινες, ευγενικές, θρέφετε τον παλμό του κόσμου.
Μπροστά στους μεταλλάκτες σας τών καλωδίων δίνη, γεννήσεις, γάμοι, θάνατοι' γέλιο, χαρά, οδύνη. Πλέκεται μεσ στά χέρια σας, ο κύκλος της ζωής. Οι ώρες σας λειτούργημα δουλειά βαθειάς πνοής.
'Ελάχιστη λοιπόν τιμή τουτ' οί απλοί μου στίχοι. 'Οτι, καλόν νά τδχετε' γεια και χαρά καΐ τύχη. Τά ντελικάτα χέρια σας ο Θεός νά εύλογη γιατί εσείς ζεστένετε τον κόσμο και τή γή!
ΑΝΟΙΞΗ ΜΟΥ ΕΣΥ 'Ανοιξη μου έσύ με τά ολάνθιστα σφριγηλά σου κλωνιά, συ λαχτάρα χρυσή, πού γελάς και γελούν δλα γύρω, πού μιλάς και ξεχνώ οσα κύλησαν χρόνια και ρουφώ μανιακά τών χειλιών σου ίο μύρο, 'Ω ψυχή μου έσύ, συμφορά κι αν σε λεν ή γαλήνη, 'Ανοιξη μου χρυσή, πού ξεσπάς καταιγίδες στο αίμα, μέσ' στή στείρα ζωή μου πού φθίνει, τώρα βρίσκεσαι σύ' είτ' αλήθεια σε λεν, είτε ψέμμα.
ΣΠΟΡΑ Αφράτη ή γης άπό τά περισσά νερά τ' αλέτρι νοιώθει μέσα της νά μπαίνη και με λαχτάρα δέχεται τη νιά σπορά, πού θά καρπίση ή μήτρα της ευλογημένη.
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ 'Ηρθε το λεωφορείο. Τέλειωσε ή προσμονή. Γράμματα, εφημερίδες, κάποιοι ξένοι. Παιδιά, τόπι στην πλατεία, μακρυνοί περίπατοι στον ήλιο π άργογέρνει.
ΑΠΛΗ ΕΥΧΗ Θεέ μου, κάνε πάντα νά προφταίνω τη γέννηση μιας χαραυγής, χρώματα μύρια κι ήχους νά χορταίνω, δίπλα στά κρούοταλλα κάποιας πηγής.
ΕΧΩ ΑΤΙΜΗΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ Λαχταρουσα χρόνια για νά βρω κάποτε έναν μέγα θησαυρό. Τώρα έχω ατίμητο πετράδι της κορούλας μου τό χάδι.
ΓΕΡΑΤΕΙΑ Στέκει στό πρεβάζι και το πρώτο χιόνι βλέπει πού λευκαίνει την ψηλή κορφή. Πότε, πώς διάβηκαν, τόσοι τάχα χρόνοι, πώς αλλάζουν ολα τώρα πια μορφή;
Το κορμί του γέρνει, τόξο πια σπασμένο για ν άντιπαλέψη με τα πρώτα ρίγη ήλιο αναζητάει, πάντα παγωμένο. Νιότη ποδχες ζέστα, έχεις τώρα φύγει.
ΑΝΟΙΞΗ ΠΡΟΒΑΙΝΕΙ Κάθε πού μιά 'Ανοιξη προβαίνει μέσ άπ' τά χνουδάτα μονοπάτια, τή θωρούνε άσωτα τά δυο μου μάτια τον ζεστόν αγέρα ν άνασαίνη.
Ώς τήν βλέπω νά κυλιέται στο χορτάρι και νά λούζεται στο πράσινο ποτάμι, ή καρδιά μου σάν νά ξεπετά ροδάμι και χοροπηδά στά στήθεια μου πουλάρι.
|