100 μ. προς τα Β διαγράφεται μέσα στα έλατα η ολόλευκη σιλουέτα της Παναγίας του Κελλιοΰ. Χτισμένος στα ριζά ενός κατακόρυφου βράχου ο ναός, είναι τρίκογχος αθωνικού τΰπου χωρίς τροΰλλο. Οι πέτρινοι τοίχοι έχουν μεγάλο πάχος, ενώ η κεραμοσκεπή αποτελείται από μεγάλα βυζαντινά κεραμίδια. Ο ναός χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, το εσωτερικό είναι ασβεστοχρισμένο και λιτότατο. Ο μοναδικός του φωτισμός προέρχεται από την ανοιχτή είσοδο και δυο στενά ανοίγματα σαν πολεμίστρες.

Δίπλα στην είσοδο είναι ανηρτημένο ένα χειρόγραφο κείμενο, γραμμένο το 1996 από τον Ι. Κωστιάνη, με το προσωνύμιο "Τσίφτης", που μεταξύ άλλων αναφέρει, ότι "7ο Κελλίήταν παλιά μοναστήρι με αξιόλογη πνενματική κίνηση. Κατά τους δύσκολους χρόνους του Έθνους λειτούργησε Κρυφό Σχολειό σε υπόγεια αίθουσα, που υπήρχε ακόμα και κατά τον 20ο αιώνα. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση η εικόνα της Παναγίας του Κελλιού μετακινήθηκε στην περιοχή του Ταϋγέτου, έτσι που οι Αναβρυτιώτες και σήμερα μιλούν για την Παναγία την Τσιντζινιώτισσα".

Ολόγυρα το τοπίο είναι υπέροχο, κατάφυτο με ελατά και πεΰκα, ενώ ψηλά στα Β-ΒΔ διακρίνονται δυο βραχοσπηλιές. Ακολουθώντας τον κατηφορικό χωματόδρομο, που είναι κατάλληλος μόνον για 4X4, φτάνουμε σ'  ένα  10λεπτο περίπου στο ξύλινο